بسم الله الرحمن الرحیم

انسان به هر چیز که عاشق شود ؛ به نقطه مقابل آن کر و کور می شود . اگر عشق تو حقیقی باشد ؛ چشم تو به کل مجازها کرو کور می شود و اگر عشق تو مجازی باشد ؛ چشم دل تو به کل حقایق کر و کور می شود . کسی که به حقایق و به معقولات عشق دارد ؛ ابدا این ور را نمی بیند و با این ور انس ندارد ؛ بلکه انس او با ملکوت و ملکوتیان است و به کسی هم که همرنگ با ملکوت است ؛ عشق می ورزد . لذا نه داشتن های این وری او را خوشحال می کند و نه نداشتن های این ور ی او را ناراحت می کند .

اما کسی که عشق به مجاز دارد ؛ ابدا حقایق آن ور را نمی بیند و حقایق ملکوت را ادراک نمی کند و با ملکوتیان انس ندارد ؛ بلکه انس او با زمینیان است و به کسی هم که بیشتر به عالم ماده چسبیده و اندیشه ی مادی دارد و زمینی زندگی می کند ؛ عشق می ورزد . لذا داشتن ها و نداشتن های آن وری برایش علی السویه است ؛ نه کسب معارف و دانستن حقایق و راز هستی او را به ذوق می رساند و نه از ندانستن آن احساس ناراحتی می کند . 

پس عشق به حقایق تو را به مجازها کور و به حقایق بینا می کند و عشق به مجاز تو را به مجاز بینا و به حقایق کور می کند ؛ حال خود در خودت کنکاش کن و ببین که چشم دلت بیناست یا چشم سرت !! کدامیک ؟ 

بسم الله الرحمن الرحیم

متأسفانه اکثریت مردم امروز نسبت به عوالم وجودیشان غریبند و به آن شناخت ندارند و غذای متناسب هر عالم را به روحشان نمی دهند . برای همین روحشان قدرت درک عوالم بالا را ندارد و وقتی راجع به عالم معنا صحبت می کنیم ؛اکثرا هاج و واج می مانند که این حرفها یعنی چه ؟! 

برای همین است که ما تا امروز در وجودمان کوتوله مانده ایم و به بچه ی یک ساله ای می مانیم که هر چه عشق و محبت را برایش معنی کنی ؛ همچنان حیرت زده به تو نگاه می کند . چرا ؟ چون سن و سال او کم است و بزرگ نشده و در عالم و دنیای یک جوان هجده _ بیست ساله قرار نگرفته ؛ لذا معنی و مفهوم عشق را ادراک نمی کند؛ چون در عالم جوانی قرار نگرفته .

بچه ی یک ساله برای اینکه به آن فهم و ادراک برسد ؛ باید غذای متناسب با جسمش را بخورد تا تن و جسم او قد بکشد .به محضی که بالغ شد وقوای درونی او فعال شد ؛ خود بخود  در عالم جوانی قرار می گیرد و زیبایی آن عالم و طعم شیرین عشق و محبت را می چشد و ادراک می کند .

 پس ما که تا امروز روحمان رشد نکرده و همچنان کوتوله فکر می کنیم و اندیشه ی بلند نداریم و معنای واقعی عشق را که بزرگان می گویند را ادراک نمی کنیم و عشق های کذایی دنیا را با آن حقیقت عشق اشتباه گرفته ایم ؛ به این سبب است که غذای متناسب با روحمان را نخوردیم و رشد نکردیم . تنها و تنها راهی که ما می توانیم به عوالم وجودمان راه پیدا کنیم ؛ این است که غذای متناسب با روحمان را بخوریم ؛ بعد کم کم خودت می بینی که روحت دارد بالنده و بزرگ می شود و خود بخود پا به عوالم وجودت می گذاری و کم کم بینش تو به هستی عوض می شود و عالم عشق واقعی را درک میکنی .آنچه تا دیروز برای بدست آوردنش تلاش می کردی ؛ امروز پوچی آن را می بینی و امروز واقعیت هستی را جور دیگر می بینی و به افکار واهی و تو خالی دیروز خود می خندی .